کُپُلچه خانوم، لُـپـّــــو خان و لُپَّـــک (گردو خانوم)

« به نام یگانه معبود آفرینش »   ای آنها که به من می گویید: اگر مادرت کنارت نبود، تو حتی فکر فرزند دوم را هم نمی کردی!... آهای... گمانم باید در گوشهایتان فریاد کشید: چگونه اندیشیده اید که چنین سخن برلب می رانید؟! آیا ما هستیم که فرزندان آدم (علیه السلام) را می آفرینیم؟ آیا این ما هستیم که در خلقت خداوندی از عدم، سهیم هستیم؟ آیا ماییم که آبی ناچیز و گندیده را از صلب پدرانه جدا کرده و آن را به شکل یک جنین ِزنده در بستر ِامن ِبطن ِمادرانه می پرورانیم؟ اگر این اعتقاد شماست که من بنا به اندیشه ی دینی ام، برائت می جویم از شما و افکارتان! نکند خود را همتای خدا پنداشته اید و از غیر او یاری می جو...

به نام حق   امروز که پس از مدتها باز هم نشسته ام اینجا که برای نگاه های پرفروغ و درخشان شما گلهای نازنینم بنویسم و این بار هم با اجازه ی دختر بزرگم، مخاطبم پسرکوچولویم است، همه اش به این می اندیشم که چرا از آن روزهای خوب نوجوانی ام دارم فاصله می گیرم… روزهایی که با دیدن سریال خارجی «امیلی در نیومون» باز هم به یادشان آورده ام... روزهایی که نوشتن برای من هم درست مثل امیلی، همچون نفس کشیدن بود... روزهایی که اگر آنچه به ناگاه به ذهنم می رسید را نمی نوشتم، روحم آرام نمی گرفت و حداقلش این بود که کاغذ و قلمی اگر نبود، آرام طوری که دیگران دیوانه ام نخوانند، زمزمه شان می کردم… اصلا چقـــــــدر من ادبیات را د...